آدمایی که راجع به یه موضوع تخصصی اظهار نظر میکنن سه دسته هستن.
۱. کسایی که متخصص اون کارن.
۲. کسایی که هیچچی حالیشون نیست!
۳. کسایی که تو اون زمینه تازه کار هستن.
از نظر من رو حساب اینکه اونا شامل کدوم یک از این تقسیم بندیها هستن نمیشه بطور حتم گفت که ارزش اظهار نظرشون چه اندازه است. مهم اینه که اون طرف با منطق و با در نظر گرفتن شرایط حاکم به موضوع اظهار نظر کنه. حتی گاهی پیش میاد که یه آدم از قضیه پرت بیاد و با ذهن غیر کانالیزه شده ی خودش دیدگاه نو و جدیدی تو اون زمینه ارایه بده. و یا شخص متخصصی بیاد و برا جواب یه سوال ساده بجای اینکه از تجزیه و تحلیل شخصی خودش در کنار اطلاعات علمیش استفاده کنه بخواد که فقط با آموخته های کلاسیکش یه جواب برا مساله پیدا کنه و در نتیجه به جواب نامربوطی برسه. مثل اینکه به یکی بگی جارو برقی درست کن... بیاد و یه جارو دستی معمولی رو به یه موتور ببنده که هی اون جارو رو روی فرش اینور اونور کنه! اما میبینیم اونی که جارو برقی رو ساخته نیومده از ذهنیت کلاسیک خودش و بقیه واسه اختراعش استفاده کنه بلکه با فکر خودش یه سیستم نو پیاده کرده.
همه ی اینا رو گفتم تا امروز بیام و یه مقدار از تجربیات وبلاگ نویسی و طراحی قالب وبلاگ خودم رو (که از دسته ی سوم هستم) براتون بگم. امیدوارم براتون مفید باشه و نظرات شما هم تو تکمیلشون کمکم کنه.
بذارید حرفامو دو دسته کنم...
اول راجع به نوشته ها و موضوعاتشون... و بعد راجع به طراحی ظاهری وبلاگ.
اولین کاری که باید کرد بی شک اینه که پیشاپیش بدونیم که برا نوشتن و صحبت در چه زمینه ای و یا برای ارضای درونی چه حسی داریم وبلاگ میسازیم. یکی خاطره نویسی روزانه... یکی موضوعات تخصصی و علمی... یکی مثل من افکار و عقاید و احساساتش... و یکی هم واسه کپی کردن حرفای قشنگ بقیه اون تو تا کلی کامنت بگیره و حال کنه! و یکی هم مثل عسل بانو برا کودکی که تو راه داره مینویسه. و حتی کسانی رو پیدا میکنید که دارن از رنج بیماریشون و از تلاششون واسه مقابله با اون بیماری مینویسه. مهم اینه که برا انتخاب موضوع مورد علاقه تون جوگیر نشید! اگه واقعا شاخه ای که انتخاب میکنید از دستتون بر نمیاد و با روحیاتتون سازگار نیست مطمین باشید که یه روز وبلاگتون تعطیل میشه!
قدم دوم انتخاب یه سرویس دهنده ی فضا برای وبلاگه. از نظر من با وجود اینکه بهترین و معتبرترین سرویس دنیا مال بلاگره(همین وبلاگ خودم...blogger) اما الان میبینم که برا ما ایرانیا بهترینها blogfa و mihanblog هستن. فقط یه مساله وجود داره که باعث شده من از اینکه blogfa رو انتخاب نکردم احساس پشیمونی نکنم. و اون اینه که با انتخاب blogger مجبور شدم HTML یاد بگیرم و خودم قالب طراحی کنم.اونیکی سرویسها به درد کسایی میخوره که طراحی شخصی براشون اهمیت نداره یا اصلا بلد نیستن. و شخصا هم حس خوبی نسبت به persianblogندارم! البته فقط یه حس شخصیه و دلیلی براش ندارم! انتخاب یه سرویس ایرانی این حسن رو هم داره که یه جورایی میتونی خودت رو توی یه جمع دوستانه احساس کنی. اونجاها میتونی وبلاگهای دیگه رو تو تقسیم بندیهای موضوعی پیدا کنی. و اما blogger هم در کنارش یه موتور جستجوی وبلاگ خفن داره که فکر کنم گوگل حمایتش میکنه. حتما ازش استفاده کنید. وبلاگهای سرویسهای دیگه رو هم بطور کامل براتون پیدا میکه.
اما حالا نوشته های وبلاگتون... نمیخوام از سر تا ته پیاز رو بگم.. چون راستش نمیتونم نظراتی بدم که به درد همه بخوره... اما یه سری تجربیاتم رو بطور درهم اینجا میارم. که به نظر میرسه عمومیتر هستن...اول اینکه سعی نکنید که بدون ذکر نام نویسنده ای از نوشته هاش استفاده کنید. چون آدمایی با سطح فکر و سواد بالا از وبلاگتون متنفر میشن. در مورد ادبی یا شکسته نوشتن مطالبتون تصمیم جدی بگیرید چون تو ذهنیت خواننده تاثیر اساسی داره و حتی میتونه از درونیات شما خبر بده. مطالب بلند خواننده های کم حوصله رو فراری میده پس زیاد هم نباید به شمارنده ی کامنت وبلاگتون دلخوش باشید.(مثل خود من!) همیشه اینو در نظر داشته باشید که آیا وبلاگتون مخاطب عام داره یا مخاطب خاص . اینو توی طرز نگارش متن و استفاده از کلمات و واژه های خاص تو وبلاگتون مد نظر داشته باشید.
سعی کنید فکر و احساستون رو با کلمات انتقال بدین نه با شکلکهایی که به عنوان امکانات جانبی برا وبلاگتون وجود داره. این کار قدرت انتقال مطلبتون رو تو زمانهایی که این شکلکها رو ندارین از نوشته هاتون میگیره و تنبلتون میکنه! در اینکه چه کسانی رو تو وبلاگتون لینک میدین دقت کنید. نظر شخصی من اینه که باید دوستان وبلاگی رو لینک داد نه اینکه وبلاگ دوستان رو! خیلی اوقات جاهایی رو که لینک میدین نشانگر طرز فکرتونه. حتما از لینک به بقیه استفاده کنید. اینطوری میتونید مطالب جالب توجهتون رو به خواننده های وبلاگتون معرفی کنید تا اونها هم لذت ببرن. حتما لینکها رو برا باز شدن تو یه صفحه ی جدید تعریف کنید. به این حرفها هم توجه نکنید که میگن بی احترامیه! بذارید باقی لینکهاتون هم امکان دیده شدن داشته باشن در کنار اینکه بیننده رو از گرفتن مداوم کلید shift خلاص میکنید.
دیگه میرم سر مسایل طراحی ظاهری وبلاگ.مهمترین مساله رنگه! مخصوصا رنگ پس زمینه. این نظر مسخره رو از برخی مدعیان وبلاگ نویسی قبول نکنید که بهترین پس زمینه سفیده.(این هم یه نمونه از اون نوع اظهار نظر هاییه که اول نوشته ام گفتم) درسته... اگه قراره که چشم مثل خوندن مطلب از رو کاغذ از رفلکس نور استفاده کنه بهترین زمینه سفیده. اما وقتی داری از مانیتور استفاده میکنی مثل این میمونه که یه لامپ جلو چشم طرف روشن کنی و ازش بخوای نوشته های روشو بخونه! چش طرف در میاد! مگه اینکه مانیتور طرف lcd باشه. خب به نظر شما چند درصد خواننده هاتون lcd دارن؟؟؟ بهترین رنگ از نظر من خاکستریه. البته از اونجایی که رنگ زمینه نشاندهنده ی شخصیت آدم و طرز فکرشه نباید در قید این رنگ بود اما حتما از رنگهایی استفاده کنید که تند و جیغ(!) نباشن! انتخاب رنگ نوشته ها هم به رنگ زمینه مربوط میشه. باید این رنک مکمل رنگ زمینه باشه. اگه مکمل زمینه تون چیز مزخرفی از آب در میاد میتونید از رنگ نزدیکش استفاده کنید. برا نوشته هاتون از رنگهای مختلف استفاده نکنید. چون وبلاگتون جوات میشه! سعی کنید تا میتونید از فلش و تصاویری با حجم بالا کمتر استفاده کنید. تا وبلاگتون راحت لود شه. از فرمتهای ساده و آشنا برای چیدن قسمتهای مختلف وبلاگ مثل آرشیو و لینکها (که هر چهه این قسمتها کمتره...بهتره!) استفاده کنید. نذارید اطراف نوشته های متن اصلیتون اینقدر شلوغ شه که به چشم نیان. تصویر header وبلاگتون رو با عرض زیاد طراحی نکنید. ماکزیمم 200 پیکسل. بذارید تو اولین نگاه بدون بالا پایین کردن صفحه مقداری از نوشته هاتون دیده بشه.
و در آخر اینکه تو طراحی وبلاگ سادگی رمز زیباییه... همه ی حرفه ایها قبول دارن که وبلاگ حرفه ای ساده تره. پس قبل از طراحی یه چند تا وبلاگ حرفه ای ببینید. بهتون دید میده.
و توصیه ی آخرم اینکه دنیای وبلاگ رو از دست ندین. شما هم بیاین!