تو این که من دیوونه ام شکی نیست! پس این پست رو با این ذهنیت قبلی بخونید!
امروز دوباره به عسل بانو سر زدم. کلی بهش حسودیم شد !!! چه عشق قشنگی تو وجودش به نوزادش داره. یه حس نزدیکی خاص... که ما مردها هیچوقت تجربه اش نمیکنیم. یکی شدن به معنای کامل کلمه! به عشقش حسودیم شد... به اینکه کسی رو داره که اینقدر دوست داشتنیه و مهمتر اینکه موجودیه که تنها وتنها تو وجودش عشق رو نسبت بهش احساس میکنه. نه دلخوری... نه کینه و نه حتی کوچکترین احساس منفی! همش دوست داشتنه. کار خدا رو بنازم! آخه این چه محبتیه ؟!؟!؟ باور میکنید یکی از آرزوهام این شده که نی نی شو ببینم ؟؟؟؟
آره...حسودیم شد؛ اما از نوع مثبتش. برای سلامتیشون و برای تداوم و بقای این عشق دعا کردم. از صمیم قلب. اصولاً شدیداً به عشق احترام قایلم. این هم یه جور عشقه خب، نیست ؟!؟!؟ اگه این وبلاگ رو نبینید نصف عمرتون بر فناست . از ما گفتن بود. من اونجا عشق رو احساس کردم. یه عشق خالص ! امیدوارم که دل عسل بانو همیشه خونه ی عشق باشه. نه!!! دل همه خونه ی عشق باشه ! من از بابت لذتی که از دیدن وبلاگش میبرم ازش تشکر میکنم.
اصلا فکرشو نمیکردم اینهمه وبلاگ مامانی !!! داشته باشیم. امروز کلیشونو دیدم ! حس قشنگی پیدا کردم... من لذت بردم!
از همین حالا لحن کامنت ها رو حدس میزنم... اما اصلاًمهم نیست تا دلتون میخواد مسخره م کنید.
مهم اینه : من دوستت دارم کوچولو ...
کی میای ؟!؟!؟