امشب حال مزخرفی دارم. دارم دیوونه میشم. نمیدونم چی بگم... گاهی نمیتونم بین یه اتفاق ساده ی مسخره ی بی اهمیت و یه نشانه از طرف خدا واسه زندگیم تفاوت قایل بشم.
نمیدونم کدوم نشانه است... و کدوم نیست.
بدجوری دلم میخواد با کسی درد دل کنم که اصلا منو نمیشناسه. کسی که بی هیچ پیشداوری اشتباه (که تموم زندگیم برام یه معضل بوده) به حرفام گوش بده. اما نه... چه فایده؟!؟! واقعا چه فایده؟ حس تنهایی عجیبی دارم. امروز به این فکر میکردم که ثروتمندترین آدم روی زمینم. سلامتی جسم و روح دارم. خانواده ی سالمی دارم. و کلا خدا خیلی دوسم داشته... اما... نمیدونم اون چیه که ندارم و این حال بهم دست داده. درددل چی رو عوض میکنه؟
نه... کسی رو واسه این درددل کردن نمیخوام... کسی رو میخوام که با بودنش دیگه درددلی واسه شبام نداشته باشم.

میدونم... خیلی پرت و پلا گفتم. اما با این حالی که امشب دارم چیز بیشتری نمیشه انتظار داشت. ببخشید...