اومدم سراغ آرشیو موسیقیم... دنبال آهنگی میگشتم تا با لحظه هایی که تنهاییِ همیشه آرومم ، مثل یه اسب اهلی ، رم کرده ! همصدا بشه . تا شاید باز بتونم سوارش بشم و مثل تمام این سالها و روزها رامش کنم. بین تمام آهنگهای متال...(که در واقع 90 درصد آرشیوم رو تشکیل میدن!) دنبال یه قطعه ی عاشقانه گشتم. خب... کم هم نیستن! اما هیچکدومشون حرف دل من رو نمیزدن. زیاد بود...از جدایی...نامهربونی...خیانت...دست سرنوشت.اما...
اما تنهایی من از جنس هیچکدوم نبود! تنهایی من تنهایی نابیه...ناب ناب. شاید تنها چیزیه که نابش ارزشمند نیست. کاش هیچوقت سعی نمیکردم بفهمم که چی دارن با زبونشون بلغور میکنن. تا شاید الان میتونستم روی خیلیاشون احساس خودمو بر چسب بزنم و... اما الان نمیشه ! انگار هیشکی تنهایی منو نداشته تا براش موسیقی بسازه. باید یه instrumental پیدا کنم. یا... با "parisienne moonligh" تویی رو که نبودنت... نه رفتنت ! تنهاییمو معنا کرده تو ذهنم تصویر کنم. و با "dont cry" گریه کنم ! تا آسمون ابری دلم وا شه...
واسم کامنت بذار ...

Parisienne Moonlight

I feel I know you
I don't know how
I don't know why

I see you feel for me
You cried with me
You would die for me

I know I need you
I want you to
Be free of all the pain
You hold inside

You cannot hide
I know you tried
To be who you couldn't be
You tried to see inside of me

And now I'm leaving you
I don't want to go
Away from you

Please try to understand
Take my hand
Be free of all the pain
You hold inside

You cannot hide
I know you tried
To feel...
To feel...